مبانی نظری در خصوص پرخاشگری

تعریف پرخاشگری
«پرخاشگری» در لغت به معنای ستیزه و تندی کردن آمده (معین، 1371)، اما در اصطلاح روان شناسی، پرخاشگری یک واکنش عمومی و پدیدة نابهنجار اجتماعی است که به قصد آزار کسی یا آسیب رساندن به چیزی ابراز می شود ( هنری ماسن، 1373، به نقل از نساجی زواره، 1385). آن چه در این تعریف حایز اهمیت است، قصد و نیت رفتار کننده می باشد؛ یعنی یک رفتار آسیب زا در صورتی پرخاشگری محسوب می¬شود که از روی قصد و عمد، به منظور صدمه زدن به دیگری انجام پذیرد ( کریمی، 1380، به نقل از نساجی زواره، 1385).
از دیدگاه هالین ( 1996 ) پرخاشگری عبارت از ایجاد ناراحتی های روان شناختی و یا وارد کردن صدمات جسمانی به دیگری که با قصد قبلی همراه است، اما از آنجایی که آنچه به عنوان صدمه یا آسیب تعبیر می شود به ارزش ها و قردادهای اجتماعی وابسته است، تنبیه هایی که جنبة قانونی دارند و یا آسیب هایی که برای دفاع از خود به دیگری وارد می شوند، پرخاشگری به حساب نمی آیند. پس پرخاشگری عبارت از ایجاد صدماتی است که نه تنها از دید مشاهده کننده غیر قابل توجیه است بلکه فقط در چهارچوب اصول اخلاقی و قانونی یک جامعه مشخص، معنای خود را می یابد (دادستان، 1382).
گروهی از روانشناسان اجتماعی مانند میلگرام (1977) نیز پرخاشگری را قصد آسیب رساندن جسمانی یا اجتماعی به فردی دیگر یا تخریب یک شئ دانسته اند، زیلمن  (1979) هم پرخاشگری را عملی می داند که هدف آن آسیب رساندن به فرد دیگر بدون رضایت اوست (دادستان، 1382).

جهت دانلود کامل فایل به ادامه مطلب مراجعه نمایید...